A przecież mówili - nie oceniaj książki po okładce...

Autor:

Daria Orlicz

Tytuł:

Złe spojrzenia

Wydawnictwo:

HarperCollins Polska

Rok wydania:

2019

Liczba stron:

304

Złe spojrzenia to idealny przykład tego, że przykuwająca wzrok okładka i interesujący opis potrafią być mylące. Spodziewałam się nietuzinkowego, spektakularnego śledztwa, w którym rodzące się napięcie nie pozwoli mi zmrużyć oka. Otrzymałam powieść składającą się z trzech rozkopanych wątków, które bardziej nużyły, niż ciekawiły, jednak nie to było najgorsze.

Przerażająca była przesadna wulgarność, zachowania bohaterów oparte na stereotypach, widoczny brak researchu odnośnie pracy policji (nakazów rewizji nie dostaje się przy każdej okazji, bo funkcjonariusz ma taki kaprys). Ogólnie nie przeszkadzają mi przekleństwa w książkach - czasem wręcz pasują do przedstawianych scen. Ale tutaj przeklinają wszyscy wokół, w praktycznie każdej prowadzonej rozmowie. Druga sprawa - stereotypy. Policjanci zachowujący się nieprzyzwoicie, zwracający się do ludzi w sposób karygodny, na dodatek obdarzeni poczuciem humoru godnym nastolatków, a nie dorosłych ludzi. 

Kobiety ze Złego spojrzenia są albo "wyzwolone" (czyli patrzące z pogardą na gatunek męski, zaciągające do łóżka, co się da, a później plotkujące o wszystkim i o niczym z przyjaciółkami przy winku i kanapkach z majonezem) lub będące w związkach, które uwłaszczają ich godności (jedna z nich przejawia uczuciowość "typowej Karyny", sami wiecie - "łobuz kocha najbardziej"). Od czytania w jaki sposób bohaterowie wychowują dzieci, bolały mi oczy. Przykład - nastoletnia córka grzecznie pyta matkę o nocowanie u koleżanki, a ta dość, że odpowiada jej w sposób nieprzyjemny, to żali się na trudy rodzicielstwa koledze z pracy. Postacie męskie na każdym kroku wyzywają pod nosem, bądź w myślach postacie kobiece od suk, pind, itd. Nie będę wymieniać każdego wyzwiska, bo trochę by się tego uzbierało. Chociaż prym zdecydowanie wiedzie określanie kobiet w tej powieści "sukami". 

Przeszkadzało mi to, że dorosłe osoby zachowywały się jak dzieci. Ich sposób wysławiania się, zachowań, poczucia humoru. Gdyby jedna postać przejawiała taki typ zachowań, byłoby to jeszcze zrozumiałe, ale wszyscy? Powiedzieć, że to lekka przesada to powiedzieć za mało. Trzy wątki kryminalne rozwiązywały się praktycznie same. Akcji nie dostrzegłam, napięcia nie poczułam. Nie mogło być inaczej, skoro co chwilę pojawiały się dialogi bohaterów, które ociekały wyżej wymienioną wulgarnością, prostackimi żartami lub wzmiankami o potrzebach seksualnych.

Próbowałam znaleźć pozytywny akcent tej książki, ale niestety takowego nie znalazłam. 

Książkę otrzymałam w ramach współpracy z:

Anna Sadowska